Back to the 17th century and the 'ol Greek ululatu is still soldiering on in fine proceleusmatic style:

“XXV. Itaque nonnulli miferarum reliquiarum in montibus deprehenfi acervatim jugulabantur: alii fame confecti accedentes, manus hoftibus dabant in ævum fervituri, fi tamen non continuo trucidarentur, quod altiffimæ gratiæ ftabat in' loco: alii tranfmarinas petebant regiones, cum ululatu magno ceu celeufmatis vice, hoc modo fub velorum finibus cantantes: Dedifti nos tanquam oves efcarum, & in gentibus difperfifli nos Deus: alii à montanis collibus, minacibus praeruptis vallati, & denfiffimis faltibus, marinifque rupibus vitam, fufpecta. femper mente, credentes, in patria licet trepidi perftabant....

Navigantibus quoque eis de Gallia Britannicum mare cum beatæ memoriæ Wilfrido Epifcopo, canentibus Clericis & pfallentibus laudem Dei pro celeumate in choro, in medio mari validiffima tempeftas exorta eft, & venti contrarii, ficut difcipulis Jefu in mare Galilææ, erant.”
[Historiae Britannicae Saxonicae Anglo Danicae, Gale, 1691]