Hi

The traditional forms of the old norwegian ballads and "viser" often have recurring refrains of one or two lines, almost like a verbal drone, the content never changing no matter what the content of the verse. Horpa has a common form, a quatrain with the second and fourth lines in the form of a refrain with the same wording, in this case: "ved sande" and "Båra ber'e så vent eit viv frå lande." Approximate translation: "by the sands" "The sea swells carry the fair young maiden from shore". This is a fascinating technique as one's understanding of the refrains changes with the content of the individual verse. All the verses are sung as indicated in verse one and fifty, but to save space it is common to only write the first and third line of each verse as below.

These are the verses as given in the book "Norsk folkediktning VI - Folkeviser I" from 1967. I'm working on an english summary, but am sending the original verses now just to keep the thread fresh.

bassen

Horpa

I.
1. Der var tvo systar i ei borg,
- Ved sande -
Den eine volde den andre sorg
- Båra ber'e så vent eit viv frå lande.

2. Den yngre kunna spinne lin,
Den eldre kunna kje stie svin.

3. Den yngre kunna spinne gull,
Den eldre var alltid svevnefull.

4. Den yngre kunna skipa mat,
Den eldre kunna kje två eit fat.

II.
5. Syster tala til syster så:
"Me vil okkon til Sjoar-å"

6. "Hot sko me 'kon til Sjoar-å?"
me hava der ingji klede två."

7. "Me wil två 'kon kvite,
me er tvo systar like."

8. "Du må två deg nott og dag,
du tvær kje av det Gud deg gav.

9. Om du tvær deg kvit som krit,
Alli vert du di syster lik.

10. Du må två så kvit som du kan,
Alli fær du en festarmann.

11. Om du tvær deg kvit som bein
Alli fær du ein festarsvein."

12. Den yngre gjekk fyre som ei sol,
Den eldre gjekk etter som orm i jord.

13. Den yngre gjekk fyre med utslegje hår,
Den eldre gjekk etter med falske råd.

14. Då dei kom åt Sjoar-å
Så for dei til å vaske og två.

15. Den yngre sette seg på ein stein,
Den eldre skuva ho ut fyr mein.

16. Ho rette opp si kvite hånd:
"Å hjarte syster, hjelp i land!"

17. "Ligg du der, og få du skam,
eg vil hava din festarmann."

18. "Eg sko gjeva deg gull og jord,
om du vil hjelpe meg opp or fjord!"

19. "Ligg der du der, og hav du mein,
eg vil hava din festarsvein."

20. "Eg sko gjeva deg meire:
eit skip med gogn og greie.

21. Eg sko gjeva deg be're:
Alle mi brureklede."

22. "Inkje eg hjelper deg i land,
utan eg fær din festarmann!"

23. "Fyrr du sko få min festarmann,
fyrr sko eg reka så langt eg kan."

III

24. Den eldre blei kledd i brurehus,
Dei bar for henne dei håge voksljus.

25. "De tek inkje av dei sløri små,
eg toler inkje soli sjå."

26. "Vel du toler soli skin,
verre det er for festarmann din."

IV

27. Der kom vind av norde,
Dreiv det likjet til fjorde.

28. Der kom vind av austre
Dreiv det likjet til nauste.

29. Der kom vind av are land,
Dreiv det likjet på kvitan sand.

30. Der gjekk tvo pilgrimar ut med å,
Dei såg det likjet på sanden låg.

31. Dei toke hennar kvite kropp,
Der gjorde dei av ein horpestokk.

32. Dei toke hennar gule hår,
Gjorde dei horpestrengjir små.

33. Dei toke hennar festar-ring
Og gylte horpa rundt ikring.

34. "Der sko vera bryllaup i neste by,
no vil me prøve 'kons horpe ny."

35. Dei tok den horpa unde skinn,
Så gjekk dei i bryllaupsstoga inn.

36. Dei sette seg i duragått:
"Lyster de høyre ein horpeslått?"

37. Til svara strengjen fysste:
"Bruri ho var mi syste."

38. Til svara strengjen are:
"Bruri ho var min bane."

39. Til svara strengjen tre'e:
"Brudgommen var min bele."

40. Mælte no bruri raud som blod
"Hav ut den horpa, ho gjere uljod!"

41. Svara det brudgommen, bleik som bast:
"Slå meir på horpa, og slå vel fast!"

42. Til svara strengjen fjorde:
"Bruri ho meg forgjorde."

43. Til svara strengjen femte:
"Bruri på å meg spente."

44. Til svara strengjen sette:
"Brudgomen meg forgjette."

45. Bruri tro på spilemanns fot,
Så blodet sårang av naglerot.

46. Bruri tro på spilemanns tå:
"De slå den horpa i stykkje små!"

47. Dei toke horpa slo imot jord,
Så blei derav ei jomfru god.

48. Brudgomen heitar på sveinar två:
"De gangje åt skogjen og hogge bål!

49. Hogge no older og eikje
Og hente nå never og kveikje."

V.

50. Sundag sat bruri i høgsete boll,
- Ved sande -
Om måndagjen lå ho i oske og kol.
- Båra ber'e så vent eit viv frå lande.